Tragisch bericht van Martin Gaus: ‘Mijn lichaam laat mij in de steek’

Martin Gaus, de man die we allemaal kennen van zijn liefde voor honden en zijn jarenlange tv-optredens, laat van zich horen. Maar dit keer gaat het niet over blaffende beestjes of trainingsadvies – het gaat over hemzelf. En het is heftig.

De inmiddels 80-jarige Gaus is eerlijker dan ooit over zijn gezondheid. Het lijf wil niet meer, zegt hij zonder omhaal. “Ik ben oud. Hartstikke oud. En ik voel het elke dag.” Onlangs belandde hij weer in het ziekenhuis met een blaasontsteking. Geen paniek, hij is er weer bovenop, maar het was opnieuw een herinnering aan hoe kwetsbaar hij is geworden.

Een lijst vol tegenslagen

Martin is niet iemand die graag klaagt. Toch kan je niet anders dan onder de indruk zijn van alles wat hij al heeft moeten doorstaan. Een niertransplantatie, een herseninfarct, een hartoperatie, een darmperforatie… het houdt niet op. En dat hij de 80 heeft gehaald? "Een wonder," noemt hij het zelf. En dat is het ook.

Toch zit hij niet bij de pakken neer. Hij werkt al jaren aan zijn memoires. Pagina 200 is bereikt, maar de discipline laat hem soms in de steek. “Ik moet het afmaken voordat ik dood ben,” zegt hij droog. Klinkt hard, maar het typeert zijn openheid. Gaus neemt geen blad voor de mond.

Geen zin in poespas

Zijn tachtigste verjaardag, die precies op eerste kerstdag viel, vierde hij liever niet. “Dat verplichte gezellig doen met eiersalade en bitterballen? Daar heb ik helemaal niks mee.” Martin houdt van écht contact, geen koetjes-en-kalfjes-gesprekken. En dat echte contact kreeg hij wél tijdens het Animal Event in Beekse Bergen, waar hij tien jaar lang het gezicht van was.

Hij werd daar compleet verrast door oud-cursisten en fans die hem bedankten voor wat hij voor hen had betekend. “Ze hadden allemaal iets geschreven in een boek. Dat raakte me diep. Toen dacht ik: ja, mijn leven heeft ergens voor gediend.”

Strijdlust in een versleten lijf

Zijn geest is nog vlijmscherp, maar zijn lichaam laat hem steeds vaker in de steek. Simpele dingen als veters strikken of een rits dichtdoen worden een dagelijkse strijd. “Je loopt langzaam leeg,” zegt hij. En hij bedoelt dat letterlijk.

Toch blijft hij vechten. Tegen het verval. Tegen de tijd. Tegen de drang om op te geven. Want dat zit niet in zijn aard. Martin Gaus is een vechter. Voor dieren, voor mensen, en nu – vooral – voor zichzelf.