Verwende buurvrouw stuurt haar kinderen naar mijn tuin om te spelen alsof het haar eigen kinderdagverblijf is — ze verdiende een passende reactie

Het was een zonnige nazomerochtend, en ik genoot van mijn koffie op het terras, luisterend naar het vrolijke gekwetter van vogels in mijn tuin. Mijn tuin was altijd mijn toevluchtsoord, een plek van rust en ontspanning na lange werkdagen. Plots hoorde ik het vertrouwde geluid van voetstappen op het grindpad naast mijn huis. Vijf minuten later veranderde mijn oase van rust in een chaotische speelplaats.

De bron van die chaos? Mijn buurvrouw Saskia en haar drie kinderen. Saskia woonde een paar huizen verderop, en sinds ze was verhuisd, had ze mijn tuin ontdekt als een handige plek voor haar kinderen om te spelen. In het begin was het onschuldig. Af en toe kwamen haar kinderen langs om te vragen of ze in mijn tuin mochten voetballen. Ik vond het prima, zolang ze netjes speelden en niets beschadigden. Maar wat begon als incidenteel bezoek, veranderde al snel in een dagelijks fenomeen.

Saskia was wat je noemt een "verwenste" vrouw, altijd uitgedost in de nieuwste merkkleding en met een ogenschijnlijk zorgeloze houding. Ze had een houding van "alles kan" en leek ervan uit te gaan dat de wereld aan haar voeten lag. Al snel stuurde ze haar kinderen elke dag zonder zelfs maar te vragen of het me uitkwam.

De kinderen, Tim van zeven, Lisa van vijf en Emma van drie, renden de hele tuin door, trapten tegen mijn bloemen en gooiden speelgoed overal neer. Mijn zorgvuldig aangelegde tuin begon al snel de sporen van hun dagelijkse invasie te vertonen: platgetrapte planten, afgebladderde verf op mijn tuinhuisje, en overal zand van de zandbak die ik ooit voor mijn neefje had gebouwd. Dit was niet wat ik voor ogen had toen ik hierheen verhuisde.

Op een dag had ik er genoeg van. Terwijl ik toekeek hoe Tim mijn rozenstruik als een voetbaldoel gebruikte, besloot ik actie te ondernemen. Ik liep naar de schutting die mijn tuin van die van Saskia scheidde en riep haar naam. Saskia kwam langzaam naar buiten, een telefoon aan haar oor, met een verveelde blik.

‘Oh, hey,’ zei ze luchtig, alsof ik haar niet riep voor een serieus gesprek, maar voor een gezellig praatje. Ze gaf haar kinderen een vluchtige blik en richtte haar aandacht weer op mij.

‘Saskia, ik moet met je praten over de kinderen,’ begon ik voorzichtig. ‘Ze zijn elke dag in mijn tuin, en hoewel ik het in het begin geen probleem vond, begint het nu echt uit de hand te lopen. Ze maken veel rotzooi, en mijn planten hebben behoorlijk wat te verduren.’

Saskia haalde haar schouders op, alsof ze mijn zorgen niet begreep. ‘Ach joh, het zijn kinderen! Ze willen gewoon spelen. Bovendien, jij hebt zo’n mooie tuin, het zou zonde zijn om hem alleen voor jezelf te houden, toch?’

Ik slikte mijn frustratie weg. ‘Dat begrijp ik, maar ik heb zelf ook wat rust nodig. En eerlijk gezegd is het een beetje te veel geworden.’

Ze keek me aan alsof ik haar in een andere taal toesprak. ‘Rust? Maar jij werkt toch gewoon thuis? De kinderen doen je toch geen kwaad?’

Ik probeerde rustig te blijven. ‘Het gaat niet om het werk, Saskia. Het gaat om het feit dat dit mijn privéruimte is. Ik wil zelf beslissen wanneer ik gasten heb en hoe die ruimte wordt gebruikt.’

Ze draaide haar ogen, alsof ik onredelijk was. ‘Jezus, wat een drama om een paar spelende kinderen. Ik zou willen dat ik zo’n luxe probleem had.’

Met die woorden draaide ze zich om en liep terug naar binnen, haar kinderen vrolijk achterlatend in mijn tuin.

Die nacht lag ik wakker, mijn gedachten kolkend van frustratie. Het was duidelijk dat praten met Saskia geen zin had. Ze zag mijn tuin als een verlengstuk van haar eigen terrein, en ze dacht niet eens na over mijn wensen of behoeften. Maar ik zou haar laten zien dat dit gedrag niet zonder consequenties zou blijven. Het was tijd voor een passende reactie.

De volgende ochtend ging ik naar de bouwmarkt en kocht enkele spullen. Terwijl ik langs de schappen liep, borrelde een idee op dat steeds leuker begon te klinken. Een paar dagen later was ik klaar om mijn plan in werking te zetten.

Rond dezelfde tijd als elke dag hoorde ik de voetstappen van de kinderen weer naderen. Zoals verwacht stormden Tim, Lisa en Emma mijn tuin binnen, enthousiast klaar voor hun dagelijkse speelsessie. Maar dit keer was het anders. Midden in de tuin, precies op de plek waar ze altijd speelden, had ik een groot bord neergezet met daarop: “Privéterrein – Verboden toegang voor onbevoegden.” Daarnaast stond een nieuwe fontein, maar deze was niet zomaar een fontein. Hij was uitgerust met een bewegingssensor.

De kinderen liepen nietsvermoedend de tuin in, en net toen ze op hun favoriete plek stonden, schoot een straal water omhoog en besproeide hen van top tot teen. Hun geschrokken gilletjes vulden de lucht terwijl ze druipnat naar huis renden.

Een uur later stond Saskia woedend voor mijn deur. ‘Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent?’ snauwde ze.

Ik bleef kalm. ‘Zoals het bord zegt, Saskia: het is mijn tuin, en ik wil niet dat je kinderen hier spelen zonder mijn toestemming.’

Ze schudde haar hoofd en lachte spottend. ‘Je gaat echt te ver. Het zijn maar kinderen! Ze willen gewoon plezier maken.’

‘En ik wil gewoon mijn tuin terug,’ antwoordde ik koeltjes. ‘Iedereen moet zich aan de regels houden. Als jij ze niet wilt begeleiden, dan doe ik het op mijn manier.’

Ze probeerde nog wat te sputteren, maar uiteindelijk liep ze gefrustreerd weg, en de kinderen kwamen die dag niet meer terug. Maar ik was nog niet klaar.

De dagen daarna nam ik extra maatregelen. Ik liet een hogere schutting plaatsen en zorgde ervoor dat er geen mogelijkheid meer was voor de kinderen om zomaar mijn tuin binnen te wandelen. Ook had ik camera’s laten installeren om te monitoren wat er in mijn tuin gebeurde. Toen Saskia doorhad dat haar kinderen niet meer zonder slag of stoot in mijn tuin konden spelen, begon ze zelf de verantwoordelijkheid te voelen. Tot mijn verbazing begon ze zelfs te vragen of het een keer uitkwam dat de kinderen in mijn tuin kwamen spelen.

Maar het was te laat voor beleefdheid. Ik gaf vriendelijk doch ferm aan dat mijn tuin voortaan enkel voor mij was, tenzij ik ze zelf uitnodigde. Het was een les die Saskia duidelijk niet verwachtte te leren, maar eentje die ze meer dan verdiende.

Uiteindelijk vond ze een andere plek voor haar kinderen om te spelen, en ik genoot van mijn rust. Mijn tuin bloeide weer op, zonder de schade van drie wilde kinderen die elke dag alles op stelten zetten. En Saskia? Zij leerde eindelijk dat niet alles haar zomaar toekomt, hoe makkelijk ze daar ook in het verleden mee weg was gekomen.

Met een glimlach nam ik een slok van mijn koffie, terwijl ik genoot van de stilte in mijn prachtige, privé tuin.